Franek to dwuletni niekastrowany samiec kota rasy maine coon. W wieku kilku tygodni został sprowadzony do hodowli, w której miał być wykorzystywany do reprodukcji. Od samego początku był lękliwy i wycofany, co zdyskwalifikowało go jako reproduktora. Po śmierci właścicielki hodowli został adoptowany przez ok. 60-letnią kobietę, opiekującą się swoją schorowaną matką po wylewie. Właścicielka zgłosiła się z próbą o pomoc w związku ze wzmożonym problemem znaczenia moczem w domu. Sytuacja wyraźnie zaostrzała się podczas odwiedzin dzieci i wnucząt właścicielki kota. Podczas konsultacji behawioralnej dokonano kilku istotnych obserwacji. Kot, pomimo że od momentu adopcji upłynął rok, ciągle wykazywał zachowania świadczące o lęku i bardzo małej pewności siebie w domowym zaciszu. Chował się pod meblami i wychodził tylko na posiłki oraz wieczorami, gdy właścicielka miała trochę czasu dla siebie, a co ważne – gdy jej matka, która ze względu na swoją niepełnosprawność zachowywała się głośno i nieprzewidywalnie, już spała. Częstym miejscem znaczenia przez kota było właśnie jej łóżko. Nawet w momencie, gdy w domu panowała cisza, kot nie potrafił się zrelaksować i nawet najmniejszy odgłos potrafił go spłoszyć.
Opinia behawioralna
Na podstawie obserwacji oraz informacji zebranych podczas k...
